Zawsze dużo podróżowałam, prowadzę intensywne życie zarówno rodzinne i zawodowe. Podczas tych wędrówek nigdy nie spotkałam ani jednej osoby, która nie lubiłaby pizzy. Dawniej była ona daniem dla ubogich, dalekim od tego, co przywykliśmy jeść obecnie, a dzięki dwudziestowiecznym migracjom zyskała status sztandarowego dania kuchni włoskiej.

Jak to się zaczęło?

Historia pizzy, jako części włoskiej tradycji i jednego z najważniejszych symboli mojego kraju, jest zakorzeniona w odległych czasach. To nie tylko symbol włoskiego ducha, ale także spotkań towarzyskich. Początkowo stanowiła posiłek biedoty i znacznie różniła się od tego, co znamy obecnie. Przypominała krążek ciasta z wody i mąki, pieczony na gorącym kamieniu.

Co sprawiło, że "prymitywna pizza" zrobiła krok naprzód? Starożytni Egipcjanie odkryli drożdże. Od tego momentu rozpoczęła się rewolucja, która doprowadziła pizzę do naszych czasów, ponieważ ciasto przestało być twarde, stało się smaczniejsze i lekkostrawne.

Ciekawy jest także historyczny aspekt odkrycia, że pizza pochodzi z Neapolu oraz zapewnia dowolność w doprawianiu. Wzrosło przekonanie, że każdy może zrobić to według własnego uznania. Biorąc pod uwagę, że ewolucja pizzy nigdy się nie zatrzymała, ani w Kampanii, ani w pozostałych częściach Włoch, musimy pamiętać o jej tradycji wypieku jako płaskiego chleba z mąki pszennej, który był ugniatany oraz przyprawiany czosnkiem, smalcem i gruboziarnistą solą, typową dla południa Włoch. Z biegiem czasu smalec został zastąpiony przez oliwę z oliwek. Ponadto w ciągu kolejnych lat do przepisu dodano ser i zioła. Na początku XVII wieku została opracowana receptura na pizzę alla Mastunicola z dużą ilością bazylii. Pomidor pojawił się na pizzy prawdopodobnie między XVII a XVIII wiekiem. Chociaż dzisiaj trudno sobie wyobrazić prawdziwie włoską pizzę bez dodatku mozzarelli, to powszechnie zaczęto ją stosować dopiero na początku XIX wieku. Proste, codzienne składniki do przygotowania tej fenomenalnej potrawy sprawiły, że stała się ona pokarmem ludu.

Dawniej w pizzeriach nie spożywano pizzy. Były to małe warsztaty z ladą i piecem opalanym drewnem. Przygotowywano w nich pizzę na wynos lub dla ulicznych sprzedawców, którzy chodzili po alejkach ze "stufą" na głowie, czyli miedzianym czy mosiężnym pojemnikiem używanym do utrzymywania dania w cieple. Większość pizz była przygotowywana w nocy, a rano były one przekazywane sprzedawcom, którzy sprzedawali je na rogach ulic. Pizza nie była zatem wypiekana "na żądanie", jak obecnie, ale, podobnie jak chleb, przygotowywano ją każdego dnia w dużych ilościach.

Pizza stanowiła również swoisty termometr trendów rynkowych. Jej cena zmieniała się w zależności od kosztów surowców i świeżości składników. Aby nakarmić biedniejszych, sprzedawano tańsze wersje pizzy, tzw. jednodniowe pizze, a także pizzę "a oggi-otto", czyli taką, za którą można było zapłacić osiem dni później. Krótko mówiąc, pizza była nie tylko pożywieniem dla ludu, ale i środkiem utrzymania dla mniej zamożnych członków społeczeństwa.

Wraz ze zjednoczeniem Włoch w 1861 r. rozpoczął się proces globalizacji, a Północ zaczęła przejmować zwyczaje typowe dla Południa. Dzięki temu pizza przekroczyła granice Kampanii i zaczęła być znana w pozostałej części kraju. Do popularności tej potrawy przyczyniła się także szlachta, która zmęczona kuchnią francuską znalazła w serwowaniu pizzy smaczną transgresję. Najbardziej znaną i lubianą pizzą na świecie jest, bez wątpienia, margherita. Legenda głosi, że została ona przygotowana na cześć królowej Margherity Sabaudzkiej, ale istnieją dokumenty, zgodnie z którymi w czerwcu 1889 r. Raffaele Esposito, najlepszy wytwórca pizzy tamtych czasów, został wezwany do pałacu Capodimonte, aby przygotował pizzę neapolitańską dla króla Umberto I i królowej Margherity Sabaudzkiej. Zaproponował trzy klasyczne wersje pizzy: pizzę alla Mastunicola (smalec, ser, bazylia), pizzę alla Marinara (pomidory, czosnek, oliwa, oregano) i pizzę pomodoro e mozzarella (pomidory, oliwa, mozzarella, bazylia). Królowej najbardziej przypadła do gustu trójkolorowa pizza zrobiona na jej cześć. Pizzaiolo, zapytany o jej nazwę, bez wahania odpowiedział: ?Margherita?. Od tego czasu, za każdym razem, gdy władcy odwiedzali Capodimonte, Esposito udawał się na dwór, aby przygotować słynną pizzę.

CAŁY ARTYKUŁ >KLIKNIJ TUTAJ<